Spiranza  pi  sti  figghi !
di  Giovanni  Giardina   23-03-2012-  

Oh  patri  mia,  iò  ‘un  ti  dicu  nenti

 tu  mi  mittisti  o  munnu  e  fu  cuntenti,

poi  fu  disgrazia  o  fu  castìu  i  Diu,

tu  mi  lassàsti  nicu  e  ti  pirdìu .

Ricuordu  avìa  finùtu  i  puocu  a  uerra

ma  nuddu  piniò  a  fami  ‘nta  stá  terra,

cu  schinu,  cu  zappuni,  e  chi  zappuddi,

ortaggi,  ranu,  e  fila  di  rapuddi.

A  nonna  mia  chi  ligna  cuscinàva

c’un  piattu  di  fasùla  m’ascialàva,

‘nta  cascia  si  tinìa  u   pani  caliàtu

prima  s’arrimuddàva ,poi  si manciàva.

Quannu  fascìa  a  pasta  chi  pastiddi,

da  cuntintizza  iò  vidìa  i  stiddi,

e  ‘nfinu  ca ‘un   si  vriugnavanu  i  pignàti,

sempri  patàti  e  vruocculi  affucàti .

Sùtta  e  travagghi  eramu   strudùti

ma  in  canciu  si  scoppiàva  di  salùti,

pi  stari  ‘mpiedi  e  rinfurzàri  u  schinu,

pani  caliàtu  e  a  schicciuledda  o  vinu.

‘Ddi  tiempi  oramai   fuoru  scurdàti,

i  figghi   nostri  su  tutti  viziàti

‘un  manca  nenti,  sempri  pranzi  fini,

apposta  i  spitali  sunnu   sempri chini.

‘Nta  ricchia  tutti  cu  telefoninu

passianu  avanti  e  arriedu  a  culu  chinu,

su  tutti  strapurtàti  di  la  scienza,

‘un  fuoru  ‘nzignati  ‘nta  malipatienza.

Ora  ca  i  tiempi  nuostri  su  passàti,

e i  viecchi   cummattimu  ca  salùti,

u  desideriu  è  moriri  cuntenti,

spirannu  c’a  sti  figghi  ‘un  manca  nenti !